ഒന്നുകില്‍ ...

കൊടുംവേനലില്‍ , കലാലയങ്ങളില്‍ 

വിരഹമഴ പെയ്യുന്നു . 

മഴയില്‍ ഓട്ടോഗ്രാഫുകള്‍ കിളിര്‍ക്കുന്നു . 

പുഷ്പിണികളാകുന്നു. 

എന്റെ മുന്നില്‍ നിവര്‍ത്തിവെച്ച 

നിന്റെയീ പുഷ്പദലത്തില്‍

ഞാനെന്തെഴുതുമെന്റെ കൂട്ടുകാരി ,

മിഴിക്കോണുകളിലീറനിറ്റി

നീയരുകില്‍ നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ?

നീയിപ്പോള്‍ -

ആകാശം നഷ്ടപ്പെടുന്ന കിളി,

മരത്തില്‍ നിന്നടരുന്ന ഇല,

അമ്മയെപ്പിരിയുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ നോവ്‌ . 

ഇതില്‍ ഞാനെന്തെഴുതിയാലും 

അതില്‍ വേര്‍പാടിന്റെ ചന്ദനത്തിരിപുകയും 

മരണത്തിന്റെ മെഴുകുതിരിവെളിച്ചവും പടരും.

എന്നിരുന്നാലും കൂട്ടുകാരീ ,

എഴുതാതിരിക്കാനുമാവില്ലല്ലോ ?

അതുകൊണ്ടെഴുതുന്നു :

"ഓര്‍ക്കണം , മറക്കാതിരിക്കാന്‍ .

അല്ലെങ്കില്‍ -

മറക്കണം ; ഓര്‍ക്കാതിരിക്കാന്‍ .... "

മറിച്ചായാല്‍ , നിന്റെ ഓര്‍മ്മകളുടെ പള്ളിക്കാട്ടില്‍ 

നീയെനിക്കു കിനാവുകള്‍ കൊണ്ടു തീര്‍ത്ത 

ഒരു ഖബര്‍ തരിക . 

ശിരസ്സിലൊരു മീസാന്‍ കല്ല്‌ വെയ്ക്കുക . 

നെഞ്ചിലൊരു ചെമ്പരത്തിച്ചെടി നടുക.

എനിക്കുമേല്‍ വളരുന്ന ചെമ്പരുത്തിച്ചെടിയില്‍

ഞാന്‍ ഓര്‍മ്മകളുടെ വേദനയിറ്റുന്ന

ചെമ്പരത്തിപ്പൂക്കള്‍ പുറപ്പെടുവിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കും . 

കാരണം, ഒരാളുടെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ 

ഒരാള്‍ മരിച്ചാല്‍ ,

ജീവിച്ചിരിക്കെ അയാള്‍ 

മരിച്ചവരുടെ ഗണത്തില്‍പ്പെടും -

വറ്റിയ പുഴക്കരയില്‍ 

ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട തോണിയെപ്പോലെ. 

---  o  ---

തോമസ്‌ പി.കൊടിയന്‍ 

കൊടിയന്‍ വീട് ,  ആയക്കാട് 

തൃക്കാരിയൂര്‍ പീ.ഓ., കോതമംഗലം -686692

Ph: 09946430050

Email: thomaspkodiyan@gmail.com